مجید تکلی  هستم.

من عاشق سفر زندگی مردم هستم. قصه و داستان‌های مردم مملو از آموزش، یادگیری، تجربه، شکست و موفقیت است. تک تک این‌ها می‌تواند ما را نسبت به سفر زندگی‌ خودمان آگاه‌تر کند.

سفر زندگی یعنی فرآیند نه اتفاق لحظه‌ای. یعنی نگاه کردن به ۱۰ سال گذشته زندگی خودمان و دیگران. نگاه کردن به این ۱۰ سال است که نشان می‌دهد رشد، پیشرفت و تبدیل رنج به گنج یعنی چه.

نگاه کردن به این ۱۰ سال است که به زندگی‌مان معنا می‌دهد. نگاه کردن به فرآیند است که می‌توان غیرممکن را ممکن کرد.

غیرممکن نامش روی آن است، غیرممکن. بسیاری از انسان‌ها نیز از این کلمه در زندگی خود استفاده می‌کنند.

ولی من می‌گویم غیرممکن را هم می‌توان ممکن کرد. اگر نگاه‌مان به اتفاقات لحظه‌ای نباشد، بلکه به فرآیند و سفرزندگی توجه کنیم، می‌توانیم غیرممکن را ممکن کنیم.

سفر زندگی من مملو از رنج و نقاط ضعف بود. مخصوصا در دوران راهنمایی و دبیرستان که سیاه‌ترین دوران زندگی من بود.

ناتوانی مهارت ارتباطی، ضعف صحبت‌کردن و ارائه در جمع، بدحالی، حس بد نسبت به خودم، خجالتی بودنم و بی‌مهارتی بخشی از سفر زندگی من در ۱۰ سال گذشته است.

ولی اتفاقات عجیبی در سفر زندگی من رخ داد.

می‌گویند اگر شاگرد آماده باشد، استاد از راه می‌رسد. همانگونه که مولانا آماده بود و شمس از راه رسید. نمی‌دانم من آماده بودم یا نه، ولی به نظرم خستگی از رنج و تلاشم برای رفع آن آمادگی را محیا کرد.

اتفاقات عجیبی در ۸ سال گذشته در زندگی‌ام رخ داد. آشنا شدن با اساتید ناب، آشنا شدن با همسفرانی توانمند در زندگی‌ام، یافتن کتاب‌هایی الهام بخش و دیدن فیلم‌های تاثیرگزار، تمرین، تلاش، استمرار و صبرم من را به جای بسیاری زیبایی کشاند. جایی که هم‌اکنون هستم و بهایش را دادم.

جایی که اگر به مجید ۱۰ سال پیش برگردم، به چشمانم نگاه خواهد کرد و به من خواهد گفت تو غیرممکنی، و من فقط به او لبخند خواهم زد. همانگونه که ممکن است به مجید ۱۰ سال آینده نگاه کنم و باورش سخت باشد. انسان در تکامل است.

تلاش، علاقه، تمرین، صبر، عشق، خدا و باور می‌توانند از یک انسان یک اَبَرانسان توانمند خلق کند، کسی که غیرممکن‌ها را ممکن خواهد کرد.

به همین دلیل است که عاشق روانشناسی، توسعه فردی و آموزش هستم. به اعتقاد من نبود آموزش صحیح یکی از بزرگترین مسائل کشورمان است.